Στην ΕΕ το 21 % του πληθυσμού αντιμετωπίζει κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού (Eurostat, 2019). Αυτά τα μειονεκτούντα άτομα στην Ευρώπη αποτελούν μέρος διαφόρων κοορτών που περιλαμβάνουν: Άτομα που πάσχουν από προβλήματα ψυχικής υγείας: Το 7% του πληθυσμού της ΕΕ πάσχει από χρόνια κατάθλιψη από την οποία πλήττονται ιδιαίτερα οι γυναίκες (Eurostat, 2014), Ηλικιωμένοι: Πάνω από το 20 % των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών στην Ευρώπη, Πρώην χρήστες ναρκωτικών ή αλκοόλ, Άτομα με ειδικές ανάγκες, Άτομα που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο, μετανάστες και πρόσφυγες.
Σε πολλές περιπτώσεις η περιθωριοποίηση είναι διατομεακή, ορισμένες από τις παραπάνω ομάδες θα βιώσουν αυξημένες διακρίσεις και έλλειψη ευκαιριών λόγω πρόσθετων πτυχών που σχετίζονται με το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα και προέρχονται από ορισμένα κοινωνικοοικονομικά υπόβαθρα. Η πανδημία COVID-19 έχει επιτείνει αυτά τα ζητήματα κοινωνικής απομόνωσης και αποκλεισμού και έχει επίσης επηρεάσει την ψυχική υγεία ενός ποσοστού του πληθυσμού που προηγουμένως δεν είχε επηρεαστεί.
Η πρόοδος παρουσιάζει μια ευκαιρία και μια ανάγκη για την οικοδόμηση ισχυρών κοινωνικών δικτύων όπου κανείς δεν μένει πίσω. Η οικοδόμηση μιας καλύτερης Ευρώπης, μιας Ευρώπης αλληλεγγύης και φροντίδας θα απαιτήσει καλύτερη ενσωμάτωση και στήριξη των προηγουμένως παραμελημένων ομάδων στην κοινωνία. Το μέλλον περιλαμβάνει επίσης προκλήσεις που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, την περιβαλλοντική βιωσιμότητα και την επισιτιστική ασφάλεια, όπως περιγράφονται στην Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, στη στρατηγική για τη βιοποικιλότητα με ορίζοντα το 2030 και στη στρατηγική «από το αγρόκτημα στο πιάτο». Οι προκλήσεις αυτές πρέπει να αντιμετωπιστούν όχι μόνο με την πρόοδο της τεχνολογίας, αλλά και με αργές και μικρής κλίμακας, προσβάσιμες τοπικές λύσεις με επίκεντρο τον άνθρωπο και γνώμονα τον άνθρωπο.
Μια ολιστική προσέγγιση για την αναγέννηση των οικοσυστημάτων και των κοινοτήτων, σύμφωνα με τους στόχους που έχει θέσει η ΕΕ μέσω των πολιτικών της, είναι αυτή της περμακουλτούρας, και πιο συγκεκριμένα, της κοινωνικής περμακουλτούρας. Η έννοια της περμακουλτούρας ενσωματώνει τη βιωσιμότητα μέσω της συνεργασίας με τη φύση και της οικοδόμησης ανθεκτικών κοινοτήτων. Η ηθική του μπορεί να απλοποιηθεί σε τρεις κύριες πτυχές: Φροντίδα της Γης, Φροντίδα των ανθρώπων, Δίκαιο μερίδιο.
Η εργασία σε μια ομάδα, ο σχεδιασμός μαζί, η δημιουργία κήπων, κοινοτικών χώρων ή χτισμένων κατασκευών (π.χ. μονάδα συλλογής νερού, σωρός κομποστοποίησης, τουαλέτα κομποστοποίησης, μικρή λίμνη, κάδος καλλιέργειας κ.λπ.), βλέποντας τα φυτά και τα τρόφιμα να μεγαλώνουν, οργανώνοντας κοινοτικές εκδηλώσεις, εστιάζοντας σε θέματα τοπικής διακυβέρνησης, υγείας και ευημερίας, όντας σε εξωτερικούς χώρους ως κοινότητα – όλες αυτές είναι ασκήσεις που έχουν άφθονο όφελος για την ψυχική ευεξία των συμμετεχόντων, καθώς και παρέχουν δεξιότητες ζωής στις πτυχές του σχεδιασμού, του συν-σχεδιασμού, της εκτέλεσης ενός κοινοτικού σχεδίου. Η περμακουλτούρα προσφέρει ένα ολιστικό και σύνθετο αλλά απλό και ρεαλιστικό πλαίσιο που μπορεί να εφαρμοστεί βασικά οπουδήποτε σε κοινωνικά και φυσικά περιβάλλοντα.
Παρά όλα αυτά τα οφέλη, οι κοινωνικοί λειτουργοί / εκπαιδευτικοί / εκπαιδευτές και τα άτομα που εργάζονται με μειονεκτούντες ενήλικες δεν θα έχουν απαραίτητα τις δεξιότητες για να εκτελέσουν τέτοιες δραστηριότητες και να χτίσουν αυτοσυντηρούμενους κήπους περμακουλτούρας, κοινωνικές ή υλικές δομές με τους ευάλωτους ενήλικες που φροντίζουν. Αυτό το διδακτικό υλικό στοχεύει να καλύψει αυτό το κενό γνώσης και να αξιοποιήσει το έργο των υφιστάμενων έργων για τη δημιουργία μιας κατάρτισης κοινωνικής περμακουλτούρας για άτομα που εργάζονται με ευάλωτους ενήλικες, καθώς και για ευάλωτους ενήλικες να αυξήσουν τις γνώσεις και τις ικανότητές τους ώστε να είναι σε θέση να χρησιμοποιούν εργαλεία από την κοινωνική περμακουλτούρα και τη θεραπεία της φύσης για τη βελτίωση της ευημερίας και της κοινωνικής ανθεκτικότητας.
